Sint-Maartens tijd

Stek zocht al enige tijd naar hét moment waarop eens een gezellig samen-zijn met de buurt kon georganiseerd worden. Waar zowel jong als oud kon van genieten.
En zo bleek, met Sint - Maarten in aantocht een geschikt moment voor handen om de buurt te verenigen om samen onze 'lichtjes'te doen schijnen in deze steeds vroeger donker wordende dagen.   

Op woensdag 6 november gingen we met een 13tal  kinderen en nog wat mama's aan de slag om mooie lantarentjes te maken. De jefkes-schuur werd omgetoverd tot een werkatelier met lange tafels en heel veel pompoenen. Die hadden we nodig om uit te hollen en allerlei sterren, manen, ridders te paard en arme bedelaren in te graveren. Algauw bleek het Sint-Maartens feest in deze streek een hele andere betekenis  had dan de legende waar zus en ik mee opgroeiden. Sint-Maarten vervuld hier de rol van Sinterklaas en brengt allerlei lekkers en zoet naar de brave kindertjes.
Wij kenden hem als een vrome ridder die de arme bedelaar zijn halve mantel schonk om hem te beschermen tegen de bittere kou. ( dit even in een iniemini notendop) Het betekende vooral voor ons een verhaal van 'delen' met andere.
Deze verschillen deden niet af aan de fijne nammidag die we samen beleefden.
De zaterdagavond die volgde hadden we afgesprokken om met de 'grote' mensen in het kielzog van de kleintjes het duister te verjagen. Het werd nog spannend door de grote regenval, maar als bij wonder viel er geen druppeltje meer toen we op pad gingen. Iedereen goed ingeduffeld met jas, muts en sjaal, lampionnetjes onstoken en zo waren we gewapend tegen koude en duisternis.
Na een niet al te grote wandeling, waar Sint-Maartensliederen en Sinterklaasliedjes elkaar afwisselden konden we ons gaan warmen in de Jefkes-schuur aan warme soep en chocomelk. De legende werd vertelt aan één ieder die er was en we begrepen allen dat deze avond hét uitgesproken moment was om met elkaar delen.

Stektijd, wat een tijd...

Weeral een hele poos geleden, ik weet het, maar geloof me, we kunnen er gewoon niets aan doen. Onze dagen gaan veel te vlug, er dient zoveel te gebeuren en die handen en voeten zijn enkel in staat tot wat ze de voorbije tijd gedaan hebben.

Gelukkig is er even een moment om terug te blikken, ik heb zo even dat moment gestolen, de nood was hoog om er even tussen uit te knijpen en op mijn net verworven groene eiland heb ik dat dan ook gedaan.

Graag kijk ik even terug naar de voorbije maanden, naar onze hoogtepunten, de rest laten we maar zo. Ja, ondertussen 8 maand geleden kreeg Stek zijn plaatsje in deze wereld, niet enkel op papier maar ook in de praktijk. Keihard is er gezwoegd geweest, en niet enkel door mij, om van deze plaats iets buiten-gewoons te maken. We zijn er nog niet en toch, als ik zo even zie vanwaar we komen moet ik zeggen dolgelukkig te zijn. De voorbije weken heeft de Bouworde nog een duwtje bijgegeven, ondanks het 'snik-kapot'-gevoel ben ik zeer in m'n sas over het resultaat. De hoeve wordt stilletjes aan ingepalmd door hennetjes en haantjes, poesjes en kalfjes maar ook mijn twee kindertjes, man en ikzelf hebben ons nest gevonden. Voortaan wordt dit onze uitvalbasis en dé plaats waar we anderen een plaats willen geven. Wat me ook opviel is dat de voorbije tijd Stek nooit op zoek is gegaan om een werking op poten te zetten, toch kwam van alles op ons pad, al waren het vooral scholen die een dagje wilden meedraaien. Geen één onder hen was gelijk. Wat voor hun misschien een fijne dag uit was, was voor ons een hele ervaring om te zoeken welke weg wij wilden inslaan en ook hoe we dit verder zouden uitbouwen. Ook hebben we véél gefeest, van lentefeest naar open deur, van verjaardag tot verjaardag, camping Stek was bijna altijd van de partij. Ik heb genoten en ik denk, meerdere met mij. Iets wat we zeker meenemen in onze toekomstplannen en vooral nu dat we aan de lijve ontdekt hebben dat onze geweldig grote poel heerlijke afkoeling en vertier biedt bij warme dagen, ja zo is de camping helemaal compleet.

Ik heb mensen ontmoet, heel wat mensen, maar helaas namen onthouden is niet mijn sterkste kant en er is veel me ontgaan door die 'akelige' focus op verbouwen. Hetgeen wel is blijven plakken zijn de bemoedigende woorden, het enthousiasme, het geloof en de vele goede tips om er iets van te maken. Ik ben dus meer dan ooit ervan overtuigd op de goede weg te zijn, ook al twijfel ik er niet aan dat ook deze weg met vallen en opstaan zal zijn.

Katrien