Twee meisjes en een hond

Beleving

Er is een weg te gaan, er is een weg te be-leven.

Het leven beleven, het leven als belevenis.  Iedereen, ook ik, doet eraan mee.  Een woord zoveel van tel;  zoveel over te zeggen, aanschurkend tegen het leven, veel over te schrijven, maar is het niet vooral doen,  openstaan  en ondergaan.

Vanuit al deze belevingen en ervaringen worden er levenslessen opgedaan en inzichten verworven.  Allemaal met de bedoeling om het leven meer en sterker te beleven, keer op keer, iedere dag opnieuw…vanaf het kraaien van de haan vanuit het openstaande raam, vanuit mijn leven.

Het was Ann die me geboeid en gekluisterd deed luisteren naar haar verhalen over staptochten.  Er klonk passie en doorleefdheid in haar verhaal die me het beeld voor ogen haalde van de verschillende fases waar je als mens doorgaat op zo’n lange, zware tocht.

Ik zag en zie er heil in voor velen onder ons, voor zij die ergens in vast zijn gelopen en afstand en beweging behoeven om te komen tot een andere herstart.

Al jaren ben ik bezielster van het eerste uur van Stek vzw. We willen mensen terug in contact brengen met zichzelf en de grond van de zaak door samen aan de slag te gaan op en rond de boerderij. Gelijkheid, menselijkheid en verbondenheid met elkaar en met de natuur zijn onze ingrediënten.

Op die manier komen er mensen op mijn pad die hun weg lijken kwijt te zijn in hun leven en in hun maatschappij.  Langzaam terecht gekomen in een isolement, vast geroest in hun patronen.  Vaak geen beleving van bewegingsruimte.  Keer op keer waardevolle mensen, met hun eigen kracht en hun eigen kwetsuren, niet altijd even fijn afgesteld op hun weg die ze (willen) bewandelen.

Het hart en de hersenen hebben hun verbinding, fysieke maar ook emotionele.  Het gevoel en het denken zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.  De geest en het lichaam bespelen elkaar op een manier dat de medische wereld met verstomming doet gadeslaan.

Op stek zijn we effectief gaan bewegen in groep, effectief ons lichaam doen lopen om niet alleen dat lijf te beleven, dat lijf los te krijgen, dat lijf te voelen, maar om ademruimte te blazen in dat denken en voelen dat vast zit.

Ontheemingsprojecten.  Ik raadde het ook anderen aan.  Kiezen om uit een vastgelopen situatie te stappen, letterlijk, en een stap in het onbekende te zetten.  Al stappend botsen op de grenzen van fysieke uitputting, de grenzen van emotionele eenzaamheid, in een poging om te botsen op de essentie. Jezelf niet meer kunnen ontlopen, geen weg terug meer, alleen de weg die open ligt.  Doorzetten, afzien, in stilte vloeken, leven, wenen, missen, verlangen.  De lichamelijke kwellingen in de ene schaal van de weegschaal, de emotionele kwellingen in de andere schaal.  De balans van deze twee opmaken, dat evenwicht opzoeken, het gevoel dat een evenwicht mogelijk is, de opluchting ervaren, de overwinning binnenhalen.

Toch wil ik niet steeds spreken over ‘zij die er zoveel deugd van zouden hebben’ en mezelf niet tot die groep rekenen.  Ik heb verschillende redenen om de stappen te zetten, maar zoals je me wel kent, er moet meer uit te halen zijn…

Eenmaal terug van mijn eigen (zege)tocht wil ik deze ervaring uitdragen naar anderen, wil ik zoeken naar mogelijkheden om dergelijke staptochten in eigen streek te kunnen organiseren, dit in het verlengde van de werking binnen stek.

Mijn eigen ervaring gebruiken als instrument en middel om anderen voor te gaan waar ik nu mee begin.

Hoe ziet dat in concreto er nu uit?

 

- Twee meisjes en een hond -

Na nieuwjaar te voet van aan mijn deur (Poperinge) tot in Santiago de Compostella, zo’n 2000 kilometer – en zo’n drie maand weg van huis. Van januari tot eind maart, met tent, zonder telefoon, ipad of andere overbodige luxe.  Basic en diepgaand.  Niets meer en niets minder dan mezelf en de weg. Een eerste contact met mijn kinderen en man na vier weken stappen…

Gewoon deze woorden uitschrijven voelen al zwaar aan, maar deze weg zal me ergens brengen.  Ook die overtuiging zit in me.

Ik heb het ware geluk bijgestaan te zijn door een ‘rot in het vak’.  Ann doet al meer dan 20 jaar soortgelijke staptochten.  Naast die enorme passie is ze sterk, professioneel en warm. Hetgeen ze beroepsmatig altijd doet is ook de rol die ze gaat opnemen ten aanzien van mij: begeleider.

Graag maak ik jullie deelgenoot doorheen mijn schrijfsels, het verhaal dat ik nu en later zal brengen van dit avontuur, de uitdaging om binnen stek hier iets mee te gaan doen.

Deze ervaringsstage,  zie het  als een opleiding,  heeft zijn prijs.

Het is een financiële uitdaging dit rond te krijgen. Hiervoor vraag ik jullie steun om dit te kunnen realiseren. De bijdrage die jullie investeren gaat integraal naar dit ontheemingstraject maar ook naar de verdere uitbouw ervan binnen Stek.

Het zou een absolute meerwaarde zijn, voor de westhoek en voor al diegenen die de kans krijgen om door opstap te gaan meer vertrouwen in zichzelf te krijgen, en zo in hun kracht te komen.

Katrien

    Stek vzw  dankt u!

BE08 8918 0402 3613

vermelding: Twee meisjes en een hond